Ljóðabréf Hallvarðs Hallsonar

til Daða Ormssonar, ritað 6. september 1744.

1. Efnis leita mitt skal mál í mærðar blandi,
þó með orða þýðu standi
þér til gamans tilheyrandi.

...

5. Held eg vera Horn á ströndum, hér má sanna,
í fyrstu viku fardaganna
fullbúinn eg var að kanna.

...

17. Hákallamiðin héldum á í hafið bláa
þar til sáum Hornbjarg háa,
hæstu fjöll og kletta smáa.

...

31. Heiðnabjargið held eg versta Horns á ströndum.
Þar er víða fullt af fjöndum,
fólskum, slægum jarðaröndum.

...

35. Hornbjarg síðan tekur til með tindum háum.
Út frá töngum yfrið smáum
eina mikla röst við sáum.

...

39. Róið höfðum röstinni að á réttum vegi
sem tókum enda til aldregi
tíu vikur sjós á degi.

40. Leit eg síðan Hornbæ, Höfn og háa sanda
enn á snið til hægri handar
Hælavíkurbjargið standa.

41. Mér leist á höfninni lognið best á land upp spenna,
þurfti eg ekki því um kenna,
þá var sólin upp að renna.

42. Heim að naustum sama sinn í svip réð keyra.
Ekki segi eg af því meira,
um annað geta skal þó fleira.

43. Áður fyrr þá allt var byggt í eyðilöndum
með helgidómsins heiðri vöndum
í Höfn var kirkja byggð á Ströndum.

44. Eftir vanda sannleiks settur söngur versa,
yfirvaldið bauð að blessa,
bæði vor og haust að messa.

45. Vígður garður veggjalaus þar var til búinn.
Leiðin síðan liggja fúin
landsins eftir vanda snúin.

46. Þessi bygging orðin er í auðn og tómi.
Nú á tíðum sér ei sómir
svo sem fyrr í heiðindómi.

47. Á Hornströndum ekki jörðin ört er gróin.
Hæst eru fjöllin helst við sjóinn,
hafa þau á sér jöklasnjóinn.

48. Víða er þar vandasamt og vegur stríður
allt um kring á allar síður,
enginn maður hestum ríður.

49. Hælavíkur held eg bjarg með hæstu fjöllum,
þó sem Hornbjarg þarflegt köllum.
Þau eru mest á Ströndum öllum.

50. Kátlegt er þó kunnugt sé, minn kæri vinur,
Hornbjarg undir harðast stynur
þá Hælavíkurbjargið hrynur.

51. Steinar falla stundum þar með stórum skriðum.
Þeir, sem detta hátt úr hliðum,
hafa þeir stað á fiskimiðum.

52. Þegar úr miðju bjargi bláu bráðum detta
upp í loftið aftur spretta
yfrið hátt í neðstu kletta.

53. Þeir, sem eiga nýja nót á Norður-Ströndum,
selveiðina hafa í höndum
hvar sem koma fyrir sig böndum.

54. Sumir hákallssóknir tíðum saman keyra,
ífærur og annað fleira,
allt sem bátnum kann tilheyra.

55. Vaðinn eiga verða þeir sem vel þar búa,
strengi saman sterka snúa,
stóru skipin þeir á trúa.

56. Hvergi bregst á helstu miðum hákallstetur.
Þorskurinn aldrei þverrað getur.
Það er allteins sumar og vetur.

57. Þeir mega fuglinn þar til fá í þrautum nauða
sem leggja uppá líf og dauða,
við lítinn pening er það sauða.

...

69. Vil ég meira vinnudagsins verk ei bjóða.
Því skal enda þáttinn ljóða.
Þeir, sem lesa, haldi til góða!

Höfundur: Hallvarður Hallsson

Hljóðabunga 3. hefti (01.11.1978) - Ljóðabréf bls. 38-41